AI: Γιατί χτίζω την Κιβωτό μου τώρα (πριν βρέξει)

Μιλούσα με τη γυναίκα μου πριν λίγο. Και εκεί που τα λέγαμε, μου ήρθε. Όχι επιφοίτηση. Μια από αυτές τις σκέψεις τις δικές μου. Τις «στραβές».

Θυμήθηκα μια ατάκα που άκουγα συνέχεια παλιά: «Αυτό ρε φίλε, πού κολλάει τώρα;»

Σου ‘χει τύχει; Εμένα συνέχεια. Μου έλεγε ένας φίλος κάποτε για μια επική μάχη. 22 ιππότες. Σφαγή. Πάνω σε μια σκάλα. Κι εγώ, αντί να πω «ουάου», τον διακόπτω: «Ποιος είναι στο πάνω μέρος της σκάλας και ποιος στο κάτω;»

Με κοιτάει. Σαν να κατέβηκα μόλις από Ούφο. «Τι σημασία έχει ρε μαλάκα; Μάχη γίνεται!» μου λέει.

Κι όμως. Έχει. Γιατί αν αυτός που είναι κάτω, έχει ανέβει ήδη 1.000 σκαλιά για να φτάσει εκεί... τον ήπιε. Είναι κομμάτια. Θα χάσει. Η λεπτομέρεια αλλάζει την ιστορία.

Αυτό που οι άλλοι βλέπουν ως «άσχετο», εγώ το βλέπω ως κεραία. Και εδώ κολλάει η Τεχνητή Νοημοσύνη.

Μην ακούς τους γκουρού. Η φάση αλλάζει βίαια. Φεύγουμε από τα Windows. Τέρμα η εποχή του απλού «χρήστη». Πάμε σε Linux. Σκεφτόμαστε σαν προγραμματιστές. Όχι κώδικα. Σκέψης.

Κανείς δεν ξέρει πού θα πάει το πράγμα. Ούτε εγώ. Αλλά ο Πέτρος έχει ένα πλάνο. Ξέρεις τι κάνω; Καταγράφω. Σαν τρελός.

Έχω ξεκινήσει εδώ και ένα χρόνο. Το λέω «Διπλό Εγκέφαλο». Γράφω πώς σκέφτομαι. Όχι τι ξέρω. Η γνώση; Ευτελής. Το Google την έχει τσάμπα. Οι εμπειρίες; Τις έχουν όλοι.

Αυτό που μετράει είναι το Λειτουργικό Σύστημα. Η ερμηνεία. Πώς βλέπω εγώ το ίδιο γεγονός που βλέπεις κι εσύ, αλλά εγώ κοιτάω τη σκάλα και εσύ τους ιππότες. Αυτό δεν αντιγράφεται. Αυτό είναι το χρυσάφι.

Σου φαίνεται αστείο; Ότι θεωρώ «περιουσιακό στοιχείο» τις σκέψεις μου; Οκ. Αστείο φαινόταν και σε κάποιον πριν λίγα χρόνια αν του ‘λεγες ότι θα χορεύει στο TikTok και θα βγάζει λεφτά. Τώρα δεν γελάει κανείς.

Οι μεγάλες εταιρείες (ξέρω τι σου λέω) έχουν αρχίσει να ψάχνουν τους «παράξενους». Αυτούς που κάνουν τις λάθος ερωτήσεις. Τις «άσχετες». Γιατί τα υπόλοιπα; Τα κάνει το ρομπότ.

Οπότε εγώ συνεχίζω. Χτίζω το Avatar μου. Σαν τον Νώε. Φτιάχνω την κιβωτό μου. Κι ας έχει έξω λιακάδα.

Εσύ;